De kerk staat op instorten! Althans, daar lijkt het veel op als je de presbyter van de Christ Church, Harlesden, Calvin Robinson, mag geloven. Hij neemt fel stelling tegen het besluit van de Anglicaanse bisschoppen de LHBTIQ+ agenda te omarmen en huwelijken van homo- en lesbische stellen in te zegenen. Zijn stelling is dat een kerkelijke inzegening veel meer is dan het uitspreken van een wens op geluk en voorspoed voor een relatie tussen twee mensen en in dit geval mensen van hetzelfde geslacht. Een kerkelijke inzegening is, in zijn visie, een sacrament waarmee bevestigd wordt dat twee mensen door de wil van God tot één vlees worden samengevoegd. Samengevoegd om vruchtbaar te zijn en bij te dragen aan de voortgang van de schepping zoals Hij, de Schepper, dat met de woorden uit Genesis 2: “Daarom zal een man zijn vader en zijn moeder verlaten en zich aan zijn vrouw hechten; zij zullen tot één vlees zijn”, verwoordt. Zijn, via de sociale media en vooral Twitter geventileerde standpunten hebben binnen de officiële Church of England voor de nodige beroering gezorgd. Dit had tot gevolg dat hij, na een tweejarige theologische studie aan het St. Stephen’s House, in de hoop tot diaken gewijd te worden, te horen kreeg dat er voor hem in de Church of England geen plek was. Hij heeft daarom zijn toevlucht tot de Free Church of England genomen waarin hij in 2022 door bisschop Paul Hunt tot ‘deacon’ werd gewijd. Wie is deze, met een weelderige kroezende haardos gedekte, controversiële figuur?
Calvin is half Brits, half Jamaicaans, geboren op 29 oktober 1985 en opgegroeid in Mansfield in de zogenaamde Midlands in het graafschap Nottinghamshire, UK, waar zijn grootouders als leden van de zogenaamde ‘Windrush generatie’ vanuit Jamaica (Afro-Caraïben) naar toe emigreerden. Een eenvoudige arbeidersomgeving waarvan hij zelf zegt: “Men zegt er wat men denkt en doet wat men zegt”. Een bijna Rotterdamse ‘no nonsens’ mentaliteit die schril afsteekt bij wat hij later in de Londense politieke wereld zal tegenkomen. Opgroeiend in een eenoudergezin waarin zijn moeder er niet voor schroomt om met twee banen het gezinsinkomen te verdienen. Een inkomen dat, ondanks alle inspanningen, toch nog lager ligt dan dat van hun buren die zich, al of niet terecht, door de staat laten onderhouden. Een opvoeding die hem al jong niet alleen een meer dan gemiddeld hoge arbeidsethiek heeft bijgebracht, maar hem ook tot een onafhankelijk denker heeft gevormd. Toen hij dan ook later in Oxford met een links-liberale WOKE-mentaliteit geconfronteerd werd, noemde hij dat “de echokamer”. Een omgeving waarin iedereen, iedereen aan het napraten was en waar meningen als pruimtabak werden herkauwd. Kritische geluiden en afwijkende standpunten werden gemeden en het ‘gangbare’ werd er als gif geïndoctrineerd. Aan de Londense Westminster universiteit behaalde hij een diploma in computertechniek. Robinson werkte in de IT-industrie voordat hij een opleiding tot leraar volgde. Daarna doceerde hij informatica aan de St Mary’s and St John’s Church of England School in Hendon, waar hij hoofd werd van de IT-afdeling en later adjunct-directeur. In 2017 was Robinson te zien in een wervingsadvertentie die mensen aanmoedigde om leraar te worden. Hij was een videogamejournalist en eigenaar van de videogamesite met de controversiële naam: “God is een Nerd”.
Calvin brak echter pas goed door als presentator bij ‘talk-RADIO’ en de televisiezender ‘GB NEWS’ waar hij met het programma “Calvin’s Common Sense Crusade” furore maakte. Ondertussen had hij zijn tweejarige theologiestudie aan St. Stephen’s House, Oxford, afgerond. Hij werd echter niet tot pastoor binnen het bisdom Londen benoemd en werd daarom ook niet tot diaken in de Church of England gewijd. Robinson diende vervolgens een toelatingsverzoek in bij de kerk en vocht daarmee deze beslissing aan. Uit de uitgelekte e-mailcorrespondentie tussen Jonathan Baker, de bisschop van Fulham, en Rob Wickham, de bisschop van Edmonton, bleek bezorgdheid over Robinsons “libertaire anti-woke, anti-identiteitspolitiek, Covid-sceptische” politieke opvattingen en zijn gebruik van sociale media. Met name zijn ge-Twitter werd bekritiseerd. Het bisdom Londen gaf later een verklaring af waarin het “beperkte aantal beschikbare parochies” er de oorzaak van werd genoemd dat vacatures zorgvuldig “van geval tot geval werden bekeken” en dat “in dit geval werd aangenomen dat er geen geschikte parochie binnen het bisdom beschikbaar” was. Het besluit om ook Robinsons wijding te weigeren, kreeg kritiek van conservatieve elementen binnen de media zowel als binnen de kerk. Met name Angela Tilby, emerita-kanunnik van Christ Church Cathedral, Oxford. Robinson beschreef het als een “zeer bekrompen” beslissing die het resultaat was van zijn “anti-WOKE” -opvattingen. Robinson verliet vervolgens de Church of England , sloot zich aan bij de Free Church of England en werd, zoals eerder vermeld, in 2022 tot presbyter van de Christ Church, Harlesden gewijd. De Free Church of England is lid van de Global Fellowship of Confessing Anglicans, een netwerk van conservatieve Anglicaanse Kerken; haar heilige wijdingen worden overigens wel als geldig door de Church of England erkend. De breuk met de Church of England was overigens niet de enige teleurstelling die hij moest verwerken. Tot twee keer toe werd hij als kandidaat voor de Conservative Party door zijn Socialistische opponent verslagen. In 2019 trok hij zich tijdens de algemene verkiezingen terug als kandidaat voor de Brexit Party om een Conservatieve kandidaat te gaan ondersteunen.
Maar wat leert Calvin Robinson nu eigenlijk? Welke opvattingen ventileert hij en wat geeft de bisschoppen van de Church of England aanleiding hem buiten te willen sluiten? Die antwoorden vinden we in de spraakmakende toespraak die hij onlangs bij de gerenommeerde ‘Oxford Union’ over Bijbelse seksualiteit gehouden heeft. Een toespraak waar hij in een interview met Becket Cook van de Becket Cook Show op YouTube nader op ingaat. Hij begint met een korte inleiding over de vraag hoe de kerk dient om te gaan met ‘zondaars’. “Jezus ging om met hoeren en tollenaars. Hij deed dit met het doel hun levens te veranderen en niet andersom. Jezus paste zich niet aan hun leefstijl aan. De omgang met zondaars behoort dus tot de core business van de kerk. Het is hierbij dan echter wel de bedoeling dat men stopt met zondigen. ‘Maar Jezus is toch gestorven voor onze zonden’, wordt dan vaak tegengeworpen. Dat klopt, maar daar hangt wel een prijskaartje aan. Namelijk bekering, dat wil zeggen de zondige weg die wij lopen, verlaten en Hem gaan volgen.” “Maar wat leert de kerk, de aartsbisschop van Canterbury, hier dan over?“ “We moeten goed onderscheid maken”, zegt Calvin, “tussen het zegenen van individuen en het zegenen van een relatie. Individuen, ook mensen met een afwijkend seksueel gedrag, zegenen kan naar mijn mening altijd. De Engelse wet erkent een relatie tussen twee mensen van hetzelfde geslacht echter als een huwelijk, maar hier in de kerk een zegen over vragen is een totaal ander verhaal. In de Bijbel spreekt God namelijk over het huwelijk nadrukkelijk als de relatie tussen één man en één vrouw. Iedere andere vorm wordt afgewezen, dan wel minimaal als ongewenst omschreven. Onder andere overspel, sodomie en homoseksualiteit worden ‘zonden’ genoemd en God kan niet iets zegenen wat Hij tegelijkertijd ‘zondig’ noemt. Zonde is namelijk iets wat ons van God scheidt terwijl een zegen er is om ons met Hem te verbinden. God vragen iets te zegenen waarvan wij weten dat Hij dat afkeurt, is op z’n zachtst gezegd, absurd. Het is bovendien erg hypocriet, want officieel leert de kerk nog steeds dat het huwelijk een monogame relatie is tussen één man en één vrouw, maar in de praktijk voeren ze het tegendeel uit. Je kunt dus zeggen dat de Church of England is, of belijdt, niet wat ze zegt, maar wat ze doet.”
“Hoe is de kerk, volgens u, tot deze standpunten gekomen?” “Je moet bedenken dat voor het eerst in de geschiedenis de Church of England tot een minderheidsgroep behoort. Voor het eerst probeert men door ‘aardig’ te doen mensen niet van zich te vervreemden. In een poging de leegloop te beperken gaat men mee in iets wat in feite een neomarxistische filosofie is. Men vergeet hierbij echter dat juist door dit gelijkvormig aan de wereld worden, de kerk haar aantrekkelijkheid verliest. De kerk is geen schuilplaats meer voor een op hol geslagen wereld. Mensen die ziek worden van alle overspel, misbruik en liederlijkheid hebben geen plek meer waar ze tot rust en herstel kunnen komen. Het grote verhaal is echter dat de kerk, de kerk in het algemeen bedoel ik, nooit zal verdwijnen. Het is een instelling van Jezus Christus en Hij zal er voor zorgen dat dit nooit zal gebeuren. Voor de Church of England is dat echter een heel ander verhaal. Het liberalisme heeft haar intrede gedaan en de kerk is ver weg van haar oorsprong. De leer van de kerk is namelijk dat het huwelijk niet alleen een verbond is dat een heteroseksuele relatie tussen één man en één vrouw inhoudt; het is ook een verbond voor het leven waarbij een scheiding niet kan. Het hoeft geen betoog dat we hiermee aan de oorsprong van de Church of England van Henry VIII in 1534 raken. Hierdoor werd een scheiding mogelijk, maar de vraag om een huwelijk wel dan niet in te zegenen werd aan de individuele priester overgelaten. Hoewel de seculiere wet echtscheiding toestaat, zal een orthodoxe priester niet snel een tweede huwelijk inzegenen.”
“Wat is de reactie op deze koerswijziging?” “Eigenlijk is helemaal niemand tevreden. De LHBTIQ+ gemeenschap niet, want die streeft naar volledige gelijkstelling en die hebben ze met deze koerswijziging slechts ten dele binnengehaald. Ook de gelovigen zijn ontevreden omdat de traditionele opvatting over het huwelijk; zijnde een sacrament waarin een monogame heteroseksuele relatie tussen één man en één vrouw werd bevestigd, is losgelaten. Tenslotte, de politiek is ook niet tevreden. Zij zagen graag dat de Church of England met een volledige integratie van de LHBTIQ+ gemeenschap afstand tot de Islam had genomen. Voor het Anglicanisme, dat is de ‘Elizabeth I versie’ van het Christendom zoals dat tijdens de koloniale periode wereldwijd verspreid is, betekent dit dat de kerken in het Gemenebest het leiderschap van de Church of England onder leiding van de aartsbisschop van Canterbury niet langer aanvaarden. De aartsbisschop van Canterbury heeft natuurlijk wel aanzien, maar in tegenstelling tot de paus heeft hij geen enkele macht. In feite hebben deze, veelal orthodox georiënteerde kerken, de Church of England verlaten. Meer dan honderd miljoen gelovigen wereldwijd accepteren de aartsbisschop niet meer als hun leider. Komend jaar vindt er in Rwanda – Afrika een bijeenkomst van de GAFCOM (Global Anglicans) plaats waarin besproken zal worden hoe men verder wil zonder het leiderschap van de Church of England.”
“Hoe dient volgens u de kerk om te gaan met de LHBTIQ+ gemeenschap?” “De Bijbelse seksualiteit gaat uit van twee opties. Verreweg de meeste mensen zijn geroepen tot het huwelijk. Die zullen trouwen en binnen hun huwelijksrelatie seks hebben, zorgen voor de voortplanting en daarmee dienstbaar zijn aan de samenleving. Anderen, een kleine minderheid, is niet geroepen tot een huwelijk. Deze mensen kunnen celibatair levend hun volledige leven aan het dienen van God en hun medemens wijden. Althans als zij er voor kiezen God als hun Heer en Jezus als hun Verlosser te aanvaarden. Mensen die daar niet voor kiezen, blijven buiten de kerk en zullen dus ook geen behoefte aan de sacramentele zegen hebben. Doordat de Church of England dat nu wel doet, laten ze veel oprecht gelovige LHBTIQ+ ers in de steek. Die worden nu op het verkeerde been gezet. Kortom een groep mensen die zich terecht anders dan anderen voelen worden door de kerk met een fopspeen, dat wil zeggen een niet werkende zegen, met een kluitje in het riet gestuurd. “Love is love”, wordt er dan geroepen. Alles is liefde en het maakt niet uit wie wat, waar en wanneer. Als dat echter zo is, waarom zegenen we dan geen relatie tussen bijvoorbeeld drie mannen of drie vrouwen in?”
Tot zover het verhaal van Calvin Robinson, zoals dat naar aanleiding van zijn interview bij de Becket Cook Show, is opgetekend. Er valt nog veel over te zeggen en te bediscussiëren. Dat zullen we in dit artikel echter niet doen. De bedoeling van dit artikel is pure en zo zuiver mogelijke verslaglegging. U, de lezer, achten wij heel goed in staat hier uw eigen gedachten bij te vormen. Vragen als; ‘hoe zit het dan met culturele invloeden binnen de kerk’? Spelen die in, bijvoorbeeld de positie van de vrouw, ook niet een rol van betekenis? In de loop van de tweeduizendjarige geschiedenis van de kerk is men toch tegen een aantal zaken heel anders gaan aankijken! In sommige kerken bedekken vrouwen nog steeds hun hoofd. In een land als Pakistan zal een vrouw niet bidden zonder eerst haar hoofd te bedekken, terwijl vrouwen en meisjes in westerse landen soms in hun dagelijkse kloffie op het podium staan. Kortom; het laatste woord is er nog niet over gezegd. Wat echter wel als een paal boven water staat is het feit dat de kloof tussen de Church of England en haar dochters in het Gemenebest niet tot de Anglicaanse familie beperkt blijft. Ook op het vasteland van Europa kennen we die kloof. Onder andere de Protestantse Kerk Nederland en de Duitse bisschoppen hebben, net als de Church of England en sommige Amerikaanse kerken, de LHBTIQ+-beweging omarmt. Dit terwijl hun dochter- of zusterkerken in Latijns Amerika, Azië en Afrika hier heel anders over denken. Met dit artikel geven wij geen mening, maar hopen wij wel mensen aan het denken te hebben gezet. Dit alles met de bedoeling de eenheid in en tussen de kerken te bevorderen.
Pr. Eric Visser
