‘Is het niet moeilijk als christen staande te blijven in een wereld die zo haaks staat op wat wij in de Bijbel leren?’
Je kunt je niet voorstellen hoe vaak ik als professioneel zangeres in de entertainmentindustrie deze vraag krijg, voornamelijk van mede-christenen, die van buitenaf kijken naar het wereldje waarin ik mij bevind. En ik snap heel goed waar de vraag vandaan komt.
De entertainmentindustrie is een wereld, een bubbel zogezegd, waarin zelfverheerlijking de voertaal is. Spreek je die taal niet, dan word je simpelweg niet verstaan. Het is een wereld waarin egoïsme wordt beloond. Waarin jaloezie en misgunning de norm zijn, en waarin een ‘quick fix’ om alle ellende even te vergeten zegeviert. Het is een wereld waarin men constant op zoek is naar die ene plek, die ene positie of die ene bevestiging die de leegte moet vullen en de onzekerheid moet genezen. En die zoektocht zal pas stoppen op het moment waarop we eindelijk zijn gearriveerd. Wanneer we na een jarenlange reis eindelijk kunnen gaan zitten en kunnen zeggen: ‘I made it…’ Herkenbaar, toch?
Wat de entertainmentindustrie in de praktijk duister maakt, is niet de professie zelf, maar het onbewuste besef dat ‘die plek’ niet te vinden is. Althans, niet zoals de mens het zich voorstelt, en zeker niet op deze aarde. Die zoektocht zonder einde is waar teleurstelling ‘geboren’ wordt. En wanneer teleurstelling ‘opgroeit’, zal ze zich ontwikkelen tot een zware donkere energie, een bitterheid die men zal proberen te ontvluchten door middel van… Je raadt het al: een quick fix. De spiraal is ontstaan.
Ik denk dat de entertainmentindustrie een wereld is van extremen: hoge pieken, diepe dalen, wat extreme, expressieve, maar ook hooggevoelige mensen aantrekt. Omdat de industrie en de mensen die daarin werken letterlijk en figuurlijk in de spotlights staan, is veel – en dus ook de duistere kant – behoorlijk goed zichtbaar. En daar is, denk ik, ook alles mee gezegd. Het is duidelijker zichtbaar dan op andere plekken.
Ik denk dat het duistere dat we in de entertainmentindustrie zien overal kan zitten. In elke organisatie, in elk bedrijf, op elke plek waar mensen samenkomen. Het zit namelijk in de mens zelf. In de aard van het beestje.
Ik spreek uit ervaring wanneer ik zeg dat het heel zwaar is het gevoel te hebben dat alles om je heen duister is. Dat je je in deze wereld heel eenzaam en onbegrepen kunt voelen. Dat het moeilijk is wanneer de twijfel in jou blijft groeien, maar het zicht vervaagt. Dat doet veel met een mens, zowel fysiek als mentaal. Maar het is juist in de diepste diepten dat er iets in jou geactiveerd wordt. Iets waar je anders niet bij komt. Puur omdat het niet nodig was om op zoek te gaan. Wanneer al het andere wegvalt, ontstaat er ruimte. Ruimte om terug te keren naar jouw kern. Het is in de diepste diepten dat jouw wortels de vitamines en mineralen zullen vinden om uit te groeien tot een enorme, prachtige, verreikende en diepgewortelde boom.
Dus wellicht zouden wij de duisternis wat meer credit moeten geven. Of misschien niet de duisternis zelf, maar we zouden erop moeten vertrouwen dat God precies weet wat Hij doet en waarom Hij iets toestaat. Niets is zomaar. Wellicht zouden wij wat minder bang moeten zijn om de duisternis aan te staren. Niet weg te drukken, niet te ontlopen. Maar juist om vanuit Gods kracht en dus jouw kracht de duisternis in liefde te confronteren. En jezelf de vraag te stellen wat het is dat jij je moet herinneren.
Want stel jezelf eens deze vraag, en wees zo eerlijk mogelijk: sta jij werkelijk zo stevig in je schoenen als je denkt, of heb je jouw stabiliteit eerder te danken aan het ontbreken van tegenwind? Ons leven hier op aarde is een grote leerschool. Een plek om fouten te maken en gecorrigeerd te worden en een plaats waar je ook vrij wordt gelaten om zelf te bepalen of je deze correcties tot je laat komen en hoe je ermee omgaat.
En daarin zijn onder andere discomfort en pijn je leermeesters. Het zijn cadeautjes, verpakt in eng, lelijk pakpapier. Ze kunnen je leren wie je bent. Waar je wel voor staat en waar je niet voor staat. En waarom. Ze kunnen je helpen je te herinneren waar je vandaan komt. Zonder wrijving geen glans. Zonder weerstand geen groei.
Ik denk dat wij als mensen moeten leren dingen vanuit een ander perspectief te zien. Vanuit Gods perspectief. Situaties te leren zien zoals ze zijn, zonder dat onze persoonlijkheid en ons ego ermee aan de haal gaan en het totale plaatje beïnvloeden. Leer de lelijk verpakte cadeautjes te herkennen. Leer ze te verwelkomen. Stap uit je eigen bubbel en probeer te kruipen in het bewustzijn van God, de Heerser van alles wat bestaat. De Schepper van hemel en aarde en alles ertussen in. Zijn creatie is foutloos, alles is met elkaar verbonden en het klopt precies.
Door: Channah Hewitt | Zangeres / Ambassadeur Children Asking
