Deze narratieve roman van Eric Visser is in het Portugees vertaald en zal door Editora Cristã Evangélica uit São José dos Campos (SP) in Brazilië worden uitgegeven. In deze roman vertelt de schrijver het verhaal van zijn zoektocht naar het land waar hij vandaan komt. Als in een odyssee reist hij terug naar zijn prenatale bestaan, om daar de routekaart naar zijn uiteindelijke bestemming te vinden.
Een weg die tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederland begon, om uiteindelijk in Brazilië tot openbaring te komen. Het inspireerde Priscila Lima van Editora Cristã de onderstaande review te schrijven.
‘We verlangen allemaal naar een tijd en een plek waar alles perfect zal zijn en waar we zullen leven in harmonie met onze oorsprong en ons doel. Het geloof in dat paradijs motiveerde me om het hier, in deze wereld, te zoeken. Het te vinden werd het doel van mijn bestaan.’ Een gedurfde uitspraak in De ontdekking van het paradijs, een autobiografisch werk van Eric Visser. Visser kiest ervoor om zijn verhaal op een niet-lineaire manier te structureren en hij presenteert de lezer een reis, een zoektocht ernaartoe. Het is denkbaar dat ook een niet-christen, onderworpen aan een seculier wereldbeeld, de dood onder ogen ziend, de hoop heeft toch ‘naar de hemel te gaan’ en eeuwig te kunnen genieten van dat hemelse paradijs. Eric Visser getuigt echter in zijn werk dat hij het hier al heeft gevonden, in het land der levenden. ‘Dit paradijs bestaat, dat garandeer ik je. Ik heb het zelf gezien! Hoe daar te komen? Dit is een mooi verhaal, een onvergetelijke reis die ik je uitnodig om met mij mee te maken!’
Tussen komen en gaan, weglatingen, anticipaties, breuklijnen in tijd en ruimte, zonder zich zorgen te maken over de chronologische volgorde – gebruikmakend van alle bronnen van de parallelle verteltechniek – deelt de auteur een traject vol avonturen en tegenslagen. Om via tragedies en wonderen, en gevechten voor vrijheid, uiteindelijk tot de status van ‘dienend liefhebben’ te komen.
Op een van de donkerste momenten in de geschiedenis van de mensheid wordt degene geboren die door God ‘Eric’ wordt genoemd. Een symbolische naam die, door zijn vader gekozen, staat voor kracht, grootsheid, deugd, en die een bijzondere combinatie vormt met de achternaam ‘Visser’, een naam die later al bijna even zinnebeeldig blijkt te zijn. Te midden van de verschrikkingen van de Holocaust ontvouwt zich een heel bijzonder plan dat zich pas decennia later zal voltrekken. Tussen de tijdlijnen van heden en verleden beschrijft Visser de ontdekkingstocht naar zichzelf, naar God en naar de manier waarop – natuurlijk en bovennatuurlijk – het paradijs aan hem werd geopenbaard!
In het hoofdstuk ‘Ga naar beneden en leer de taal van de mensen’ staat een prachtig voorbeeld van de creatieve manieren waarop God zich aan de auteur – in die tijd een beroemd kunstenaar in Parijs – openbaarde en hem beetje bij beetje tot een groot leider, een visser – van mensen – maakte!
‘Waarom begrijpen ze me niet?’
‘Inderdaad, ze begrijpen je niet,’ beaamde God.
‘Het is de toren van Babel, weet je nog?’
‘Maar, God, ik spreek hun eigen taal. De taal die U mij zelf hebt geleerd. De taal van Kanaän.’
‘Ik weet het. Maar ze begrijpen het niet meer.’
‘Dit is verschrikkelijk, Heer! Dus niemand kan naar u toe komen?’ barstte ik uit in een luide schreeuw.
‘Ja, dat kan,’ antwoordde God.
‘Hoe dan?’ vroeg ik huilend.
‘Je gaat terug naar beneden, leert de taal van de mensen en vertel ze dan over Mij.’
Ik daalde de trappen van de toren af, stond op uit mijn bed in Parijs en maakte me klaar om naar Nederland terug te keren.
Terwijl Hij Visser voorbereidde op een toekomst van totale toewijding in dienst van het Koninkrijk, genas God ook de pijnlijke herinneringen en heelde Hij zijn hart. Zijn aardse vader sprak, voordat hij stierf, een zegen over hem uit. Hij bevestigde dat het werk dat God aan Eric had toevertrouwd, voor redding, bescherming en een nieuw begin, groots en mooi was. Alles in totale overgave aan de leiding en in afhankelijkheid van de goede hand van de Heer. Zijn vader vertelde in een kostbaar gesprek met zijn zoon te hebben gezien dat hij een gigantische ‘boot’ bouwde. Een ark, waarvan de deur alleen van buitenaf door de hand van de God van het Verbond kon worden gesloten.
Visser erkent dat zijn moeder iets heel waardevols had: een persoonlijke relatie met God, een God die hij nog steeds niet herkende als een liefhebbende Vader en daarom vertelt hij: ‘Stap voor stap liep ik aan moeders hand naar een ontmoeting met die God, de levende God.’
Je gebedsleven krijgt een nieuwe dimensie door specifieke ontmoetingen. De Heer werkte door genezingen en wonderen, zowel binnen als buiten het gezin. Het was een geestelijke ontwikkeling die niet viel te ontkennen. Een periode die normaliter een tijd van trots en eer zou zijn geweest, werd door God gebruikt om hem voor te bereiden op de hij later op zich zou nemen.
‘Trots en verlegen keek ik om me heen. Wat had ik gedaan? Niets speciaals. Ik had gewoon de prins geschilderd zoals ik hem had gezien.’ Dit zijn woorden van de kunstenaar die het staatsieportret van de Prins van Oranje, de latere koning Willem-Alexander, heeft geschilderd. Een grote eer. Zijn broer stelt hem echter een verontrustende vraag: ‘Waarom zou je je talenten verspillen aan de gekroonde hoofden van dit land en ze niet opdragen aan degenen die het het meest nodig hebben?’ Wie heeft het méér nodig? Visser heeft informatie over Braziliaanse straatkinderen in de metropool São Paulo en reageert al snel op de vraag van zijn broer door een projectvoorstel te formuleren en het naar de Nederlandse Commissie voor UNESCO te sturen, die prompt goedkeuring verleent. Vanaf het moment van deze beslissing ontvangt de artiest, die een goed gevulde orderportefeuille had, een hele reeks annuleringen van toegezegde opdrachten. Zijn financiële situatie wordt ingewikkeld en Visser vreest dat het niet mogelijk zal zijn om zijn plannen door te zetten. Op dat moment hoort hij echter een bevriende fotograaf een Joods gezegde citeren: ‘Wie een kind redt, redt de hele wereld.’ De fotograaf vervolgt: ‘Ik wil dat je naar São Paulo gaat.’
Eindelijk is het zover: de dag van de kennismaking met het land en de mensen die God in Zijn voorzienigheid heeft uitgekozen om van pastor Eric, zoals hij later liefkozend wordt genoemd, te gaan houden en door hem bemind te worden. De eerste dagen brengen een grote schok teweeg en hij voelt zich wanhopig onmachtig. Hij schreeuwt het bijna uit: ‘Hoe kunnen we God aanbidden, hoe kunnen we Hem Vader noemen, als een klein meisje van net negen jaar gedwongen wordt haar lichaam te verkopen om te overleven??? Is deze God dan alleen de God van rijke, goedgeklede en goed opgeleide mensen?’
Het UNESCO-project met het officiële staatsieportret, de video’s en de kinderfoto’s wordt afgemaakt. Visser gaat Frans doceren en raakt zo meer en meer op het onderwijs betrokken. Totdat zijn hart opnieuw door de Heilige Geest bewogen wordt en hij een heel concrete keuze maakt: ‘Als ik echt iets voor deze kinderen wil doen, is er meer nodig dan een dagelijkse klus… Vanaf dit moment zal ik geen enkel schilderij meer maken of verkopen, met uitzondering van het officiële staatsieportret van Kinderen in Moeilijke Omstandigheden. Ik ga alle schilderijen die ik heb weggeven.’ De succesvolle kunstenaar die zoveel mooie opdrachten kreeg, waaronder een officieel portret van de Prins van Oranje, werd een bedelaar en vertrok met dertig euro naar de andere kant van de wereld. ‘Wie zorgt er echt voor mij?’
Vanuit die geloofsbeslissing, de totale overgave aan Jezus van alles wat hij is, doet en heeft, en met de onbeperkte steun van zijn vrouw Dominique heeft Eric, in samenwerking met anderen, verschillende projecten ontwikkeld. Het boeiende biografische verhaal omvat de geschiedenis van Children Asking, de Eerste Zigeunerkerk in Brazilië, Global Action en vele andere zegenrijke acties voor kinderen in Brazilië en de rest van de wereld.
Door: Priscila Lima | Editora Cristã Evangélica
